Jaartje ouder, Jaartje wijzer?!

Vierentwintig jaar geleden werd ik op de wereld gebracht en dat ging gepaard met de nodige tegenslagen. Rond 5 december was mijn moeder uitgerekend, maar ik vond het wel best daar. Met een week waren ze het zat en werd ik verstoord in mijn holletje. Dat hebben ze geweten, want vierentwintig uur later, kwam ik een keer naar buiten koekeloeren. Mijn moeder wist al meteen dat ze aan mij een hele zware klus zou krijgen wanneer ze de volgende ochtend in het wiegje naar mij keek en verbaasd stond dat ik mijn hoofdje van links naar rechts had weten te krijgen. Blijkbaar is dit haast onmogelijk, maar ik kreeg het voor elkaar. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik een wonderkind was, maar vanaf dat moment ben ingestraald met eigenwijsheid. 

1987:Met negen maanden had ik het gehad met dat gekruip en besloot ik te gaan lopen. Op 1 jarige leeftijd lulde ik iedereen de oren van het hoofd, noemde een krentenbol vol trots een ‘pipapouw’ en blies voor het eerst in mijn leven een verjaardagskaarsje uit. Ook kwam mijn onzichtbare vriend in deze periode tot leven, genaamd Rottie. Mama wist niet dat ik al uit mijn bedje kon klimmen en daar zat ik in het open raamkozijn te brabbelen tegen voorbijgangers op straat, had naar beneden kunnen vallen. Geen angst.

1988: Het afscheid van Rottie was daar, door hem in de oven te stoppen. Nee, geen moordlustige gedachtes verder. Ik leerde vriendin A.C. kennen op de peuterspeelzaal en meteen onafscheidelijk. 1989-1991: Moeders hoogzwanger van mijn kleine zusje en ik vond het heel vervelend dat  de aandacht niet meer naar mij ging, maar naar de bolle buik van mijn moeder. Gemengde gevoelens had ik erbij toen mijn schattige zusje met haar schattige blonde krulletjes werd geboren op 19 september 1989. De jaren daarop ben ik gaan accepteren dat de aandacht nou eenmaal verdeeld werd over twee personen. Als klein meisje werd ik eerste tijdens een ski-slalom wedstrijd en ondanks dat ik veel ouder was dan die andere kids, voelde ik me koning!

1992-1993: Op mijn vijfde levensjaar viel ik eindelijk niet om wanneer papa na het geven van een aanzet, losliet en bonjourde ik de zijwieltjes voorgoed weg. Als een heuse stoere kleuter trotseerde ik de fietspaden met mijn zwiepende oranje vlag achterop. Op mijn zesde levensjaar een ernstige longontsteking opgelopen en bijna het loodje gelegd. Na een week platgespoten in het ziekenhuis begon mijn angst voor naalden. Ik mocht naar groep drie en het werd serieuzer, want ik kreeg ineens te maken met taal en rekenen. Ik heb de grootste pestkop uit de klas een schop verkocht, omdat hij me zat te treiteren.

1994: Het jaar waarbij de meester de klas had geshockeerd door te vertellen dat de Sinterklaas niet bestaat. Kapot was ik ervan! 1995: A.C. en ik nog steeds onafscheidelijk en waren niet bepaald brave meisjes te noemen, maar oh wat konden wij ons onschuldig voordoen. Ik kreeg een dagboek met paarden erop en kalkte dat vol met alles wat mij bezighield.

1996: We gingen verhuizen naar de Middenlaan en ik had inmiddels drie beugels wat mij nou niet bepaald moeders mooiste maakte. Ivy, de hond waarmee ik ben opgegroeid moet worden ingeslapen, ontroostbaar. 1997: Help, ik krijg tieten en het doet f*cking pijn. Ik vind het vreselijk dat ouder worden en ontwijk elk gesprek met mama over de bloemetjes en de bijtjes. Ik kocht  liever de break-out met vriendinnetjes en giechelde om de rare dingen die daar soms in konden staan. A.C. en ik krijgen ruzie, omdat ik vond dat zij een vriendin van mij had afgepakt. Koppig als we waren duurde dit nog best lang.

1998: Eerste vriendje. Op een boomstronk in het Ludenbos in Doorn kreeg ik mijn eerste zoen. Drie maanden later kwam er een eind aan en daar was het eerste liefdesverdriet. 1999: Afscheid basisschool, hallo brugklas. Beugel eruit en ik stal de show met mijn mooie rechte gebit. Pubertijd begon lekker in te slaan en deed alles wat niet mocht en andersom. Sigaretten jatten van papa en mama, hangen bij de bieb met de Doornse kampers. Mama dreigde mij daar weg te halen in pyjama en met krulspelden in als ze me zag. De Bacardi Breezer fase is ingetreden en zo werden we voor het eerst ‘dronken’ bij D. op de zolderkamer met 2Pac op de achtergrond.

2000: Papa gaat in Antwerpen wonen en zo heb je ineens gescheiden ouders. Veel te gezellig en brutaal in de tweede klas met als resultaat dat ik naar de mavo word geschopt. Papa en mama worden weer gelukkig met een ander na een aantal maanden. 2001: Ik word opstandiger en opstandiger. Op mijn viertiende vond ik het nodig vast te gaan roken, want dat was stoer. Ladada behoorde inmiddels tot stamkroeg en op vrijdagmiddag werden daar de eerste biertjes al ingehakt om vervolgens onschuldig bij het avondeten aan te schuiven thuis.  

2002: Vond jongens wel interessant, maar kampte met enorme bindingsangst. Voor het eerst een week alleen thuis, want moeders gaat op vakantie en daar weten we raad mee, hele week broodjes knakworst eten en de rest van het geld uitgeven aan bier en lambrusco. Voor het eerst op vakantie met Vinea kamp naar het buitenland met vriendinnen, vergeet ik nooit meer. 2003: Ik leerde mijn vriendinnetje E. kennen op het studiecentrum, waar alles gebeurde behalve huiswerk maken. Met drie vingers in de neus mavo diploma in the pocket en tegen beter weten in van mijn ouders ging ik samen met E. naar de middelbare hotelschool. In het eerste jaar verliefd geworden op die knappe jongen nadat hij maar achter me aan bleef lopen en ik mij eindelijk over die bindingsangst had durven heen zetten.

2004: Hotelschool is een en al gezelligheid. Op vrijdag 13 februari rij ik met de scooter van vriendlief tegen een winkel waarbij ik met mijn hoofd de winkelruit in sla, au. In de zomer begonnen in de bediening bij Het Wapen. 2005: Het jaar waarbij na anderhalf jaar een eind kwam aan het vriendje en ik voor een half jaar naar de grote stad vertrok voor mijn stage en nieuwe inzichten opdeed. 2006: E. en ik hebben elkaar weer gevonden na een jaar weinig contact en zo kwam ik erachter dat ik festivals erg leuk vind. Verliefd geworden op W. die acht jaar ouder is. Met mama en zusje, familie opgezocht in Argentinië en een hele mooie reis gemaakt. Voor het eerst kerstdiner in de zon, oud en nieuw in Iguazu met veel te veel champagne.

2007: Stage lopen in Antwerpen met Es. We hebben een schijthekel aan dat bedrijf. Vermaken ons goed in Stereo Sushi en al fietsend schreeuwen we ‘bonjorno’ in de Italiaanse buurt. relatie na acht maanden over en uit, liefdesverdriet.  Zo leer je van elkaar en van de momenten die je meemaakt, of ze nou leuk of vervelend zijn. Feest me ondertussen suf en in Utrecht weet inmiddels elke uitsmijter mijn naam. Hotelschool diploma behaald en door met een totaal andere HBO studie, namelijk Media Informatie Management in Amsterdam. Huis zoeken in Amsterdam is een crime. 2008: Jaar gezocht naar een huis en nu eindelijk mijn eigen appartementje op de Kinkerstraat. EK was top. Zomerbaantje bij de pilsvogel. Kan het goed vinden met L. en worden goede vriendinnetjes. Met C. een week naar Rimini, lekker goedkoop en als er maar zon is toch? E. op wereldreis, ga haar zo erg missen.  

2009: Studie gaat uitermate lekker. Zomerkriebels, collega R. en ik vinden elkaar toch leuker dan we dachten en dat fleurde de zomer op. Werkte uiteindelijk niet en besluiten als vrienden door het leven te gaan. Heerlijke warme zomer, vreselijk koude winter. Oud en nieuw bij L. thuis met al mijn lieve vrienden was er een om nooit meer te vergeten. 2010: Ik ga stagelopen in Australie. Ik mag niet verliefd worden van mezelf. Dit gebeurde uiteraard wel. Het WK heeft ons mooie avondjes bezorgd. Sydney staat voor de deur. Eind augustus vertrokken, ben slecht in afscheid nemen. Mis hem en mijn vrienden en dat wordt alleen maar erger. Ik heb een doel voor mezelf gesteld sinds ik hier ben. Ik word volwassen en vind het best eng. Kijk uit naar mijn reis waar ik eind januari aan begin. Ben gelukkig.

Ja en toen was ik ineens vierentwintig jaar oud. De jonge mensen uit mijn huis in Sydney schokken een beetje wanneer ik dat getal zei. Ach, zolang ik geen rimpels of loshangende vetblubbers heb, dan ben ik blij en anders hebben we altijd nog botox.

Wie goed doet, goed ontmoet

Iedereen heeft wel van die dingen in het leven waar ze bij stilstaan en zich afvragen: waarom maak juist ik dit nou weer mee? Zo heb ik iets met de tijd die vaak gelijk staat als ik op mijn telefoon kijk. Denk aan 11.11 of 03.03. Zal dit iets betekenen of kijk ik gewoon te vaak naar de tijd? Ook denk ik na over wat de redenen kunnen zijn voor nieuwe personen die in mijn leven komen. Het gebeurt weleens dat er personen op mijn pad komen waarvan ik het nut niet in zie en dan ga afvragen wat ik daaruit moet leren. Zeker nu ik in een huis woon met vijftig andere Nederlanders krijg ik daarmee te maken. Je kunt niet iedereen aardig vinden, dat is niet menselijk. We zijn nou eenmaal allemaal anders en ook al loopt het niet altijd zoals je dat wilt, accepteren is de beste manier. Ik heb in mijn leven als ieder ander al veel te maken gehad met groepsvormingen, roddelen, jaloezie, achterbaksheid en ga zo nog maar even door. De les die ik daaruit heb getrokken: mensen die constant bezig zijn met anderen en daar graag over willen roddelen of zonder reden iemand niet mogen, zijn in de meeste gevallen jaloers en zitten met hun eigen onzekerheden in de knoop. Het is menselijk, ik ben ook geen heilig boontje geweest, maar ik heb de conclusie getrokken dat je op die manier geen vrienden maakt, maar vijanden. Waar ik in geloof is karma, “Wat gij niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet”.  Gelukkig krijg ik vaker met personen in mijn leven te maken waar ik een band mee ontwikkel en iets van leer.

Om even in de trant te blijven van je afvragen waarom een persoon in je leven terecht komt. Vrijdag was ik met een jongen naar een feestje gegaan die ik vorige week heb leren kennen op dat festival. Hartstikke gezellig was het en ik was ervan overtuigd dat hij op zijn eigen geslacht viel. Ik houd ervan, want dan kan ik lekker uitgaan zonder dat hij rare avances maakt. Bij binnenkomst was het nog praktisch leeg op de dansvloer maar hij leek daar geen moeite mee te hebben en ging als een idioot tekeer op de dansvloer. Van niemand trok hij zich iets aan en ik stond erbij met het schaam rood op de kaken en vroeg me telkens af waarom juist deze opvallende jongen in mijn leven was gekomen op dat moment en of hier een les uit te trekken was. Ik heb een aantal keer gevraagd of hij een beetje wilde dimmen met zijn rare apendans, want ik vond het niet zo nodig om in de aandacht te staan en wilde van de muziek genieten. Hij leek zich er niet veel van aan te trekken en ging lekker door en ik vond hem ook veel te handtastelijk waarop ik vroeg: “you like guys right”? Hij: “no, I like pussy’s” Aha, dat was even schikken! Hij vond het een beetje raar van me dat ik dat dacht. Leg dat maar eens uit dan! Ik had weer te snel een conclusie getrokken. Helaas leek hij niet op te houden met zijn rare moves en begon ook met opblaasbare strandballen te gooien die hij ergens vandaan had getoverd. Vanaf dat moment ging de negeerstand bij mij aan ben ik alleen op pad gegaan. Als meisje heb je toch zo contact gemaakt en na 10 minuten ronddwalen stond ik ineens met drie Aussies en een Italiaans meisje te feesten en was die andere gast spoorloos. Normaal denk ik wel drie keer na voordat ik iets doe. Misschien een beetje naief door meteen met iemand die ik pas net ken naar een feestje te gaan. Weer wat geleerd! Hij heeft me inmiddels uit zijn Facebook gegooid, zo makkelijk gaat dat tegenwoordig ;-)

Groupie Love

Groupies, je kent ze wel, diehard fans die alles op alles zetten bij hun idool in de buurt te kunnen komen. Het doet mij denken aan veel te opgedofte, jonge, onzekere meisjes die er alles voor doen de DJ van hun dromen in bed te kunnen krijgen. Kan er niks aan doen, maar dat is mijn visie op een groupie. Een vriend, F. uit Amsterdam draait in een bekende club op het Rembrandtplein en natuurlijk kwam ik een aantal jaar geleden weleens kijken en van de gastenlijst gebruik maken en ik weet nog goed dat ik me kapot heb gelachen om de meisjes die alles uit de kast trekken, F. die inmiddels swingend plaatjes aan het draaien is, te kunnen regelen. Als blikken konden doden, want zo werd ik aangekeken als ik met hem stond te praten of een knuffel gaf. Zo was er ook die keer dat we bij F. thuis aan het afteren waren en een meisje het vertikte uit zijn bed te gaan en hij er uiteindelijk de nacht maar mee heeft doorgebracht om van het gezeik af te zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik houd ervan op een gastenlijst te staan en een beetje popiejopie te doen, maar het bed delen met een man alleen om zijn status, dat is niet aan mij besteed.

Enfin, het afgelopen weekend mochten R. I. en ik ons als een stelletje groupies gedragen, want B. moest draaien op een bekend festival in Australië en B. ken ik uit Nederland via mijn beste vriend R. Na drie jaar elkaar nooit in het echt te hebben gezien komt het er dan eindelijk van hier in Sydney. Zaterdag leek het ons leuk van tevoren af te spreken in het hotel waar B. met een vriend sliep om vervolgens door het artiesenbusje te worden afgezet bij Stereo Sonic. In de auto kijken R. en ik elkaar aan en beginnen te lachen: “we lijken echt een stel groupies” Het maakt ons niet zoveel uit wat ze ervan denken en hangen met alle liefde de AAA-pas (access to all areas) om de nek en verkennen het festival eens van een andere zijde, the backstage. Daar staan we hoor, bij DJ C.C achter de draaitafels te dansen en ook al is het niet de eerste keer dat ik zoiets meemaak, het voelt toch goed. Lekker de ruimte, interessante mensen om je heen, gratis drank, aandacht en ga zo maar even door. We belanden weer bij B, E en nog twee andere jongens uit Melbourne en voordat ik het door heb sta ik met een whiskey-cola in de hand te dansen naast B. die lekkere plaatjes aan het draaien is. Een uur later, helemaal gelukkig en inmiddels lekker aangeschoten zijn we alweer onderweg naar de techno tent, want R.V moet daar draaien en hij behoort toch wel tot mijn helden in DJ land. Daar sta je ineens met een fles champagne te zwaaien en met R.V te ouwehoeren over van koetjes en kalfjes. Het hoogtepunt van het festival vol vrolijkheid en positiviteit! Het werd weer tijd voor een nieuw avontuur en laat nou net Nederlands toptalent DJ T. afsluiten op de mainstage. Ik hou totaal niet van trance en ook niet van DJ T. maar als je er dan toch bent waarom ook niet? Samen met S. die DJ uit Berlijn met dat rode masker, kom ik later achter, loop ik naar de mainstage. Wel apart dat DJ T. op het laatst ineens verdwenen was en zijn manager of wat het dan ook mocht zijn, afsloot?! DJ T. Was hem gesmeerd naar zijn hut achter de stage, sterallures, BAH!  Daar waar R. en I. ook nog een lichtelijke aanvaring met hem kregen omdat hij op de foto werd gezet met zijn dronken toet. Na dit hilarische moment zijn we per busje weer netjes bij het hotel afgeleverd waar de afterparty al in volle gang was in de lobby. Daar waar het eerder die middag zo rustig en zakelijk overkwam,  was op dit moment DJ T. in een heftige tongworstelsessie verwikkeld met een onbekende dame, bezorgd DJ R.V zwaaiend met zijn vodkafles iedereen een fijne avond , heb ik de wc-pot nog even een knuffel gegeven en zo nog veel van dit soort grappige en gênante momenten. We belanden uiteindelijk in hotelkamer 2620 waar een ander afterfeestje bezig is en waar we vervolgens na een kwartier weer uit worden gegooid door de security, niet bij nagedacht dat iedereen in het hotel kon meegenieten van dit festijn.

Het is er weer zo een voor in de boeken en dat hebben we ook zeker te danken aan B. en de andere gezellige mensen die we hebben ontmoet die dag!

Kijkje in de toekomst

Het is zondag een uurtje of acht ’s avonds, we hebben net heerlijk gedineerd en na een wandeling door de rustige straten van north Sydney, sta ik met familie E. zwijgend voor me uit te staren in een leeg park met een prachtig uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. De ondergaande zon, de lucht roze/oranje gekleurd en de zee waarin af en toe een zeilboot langs dobbert maakt van dit moment een geluksmomentje. Dat momentje die je alleen voelt als je erbij stilstaat en de rust compleet in je is neergedaald. Op deze plek wil ik zijn als de klok 12 uur slaat op 31 december. Wat een mooi uitzicht met een mens kan doen *zucht* 

Vriend S. vraagt aan mij op de terugweg waarom ik terug ga naar Nederland en niet hier blijf. Ik merk dat ik ga twijfelen en geen direct antwoord hierop heb. Waarom ga ik terug naar Nederland? Natuurlijk vind ik het fijn mijn vrienden en familie weer te zien en wil ik mijn studie afronden, maar het gaat me steeds duidelijker worden dat ik niet in Nederland wil blijven de rest van mijn leven. Ik kijk om me heen in de lege straat, het is een zachte warme zomeravond en ik kijk omhoog naar de mooie gekleurde huizen op een berg, ik betrap mezelf op kriebels in mijn buik en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Terwijl S. door ratelt zit ik ver verstopt in dromenland en voel ik weer die kriebels in mijn buik, kriebels zoals bij een hevige verliefdheid... Dit land heeft mij meer en meer in zijn greep gekregen en ik betrap mezelf steeds vaker op vragen als: Wat als ik hier zou wonen? Waar zou ik dan wonen? Met wie zou ik hier dan wonen? Wat voor baan zou ik hebben? Dat gevoel wat ik in september nog niet had en nu zo sterk aanwezig. Ik zat vastgeklampt aan Nederland en zodra ik me heb durven losmaken is er plaats vrijgemaakt voor nieuwe avonturen- en toekomstplannen. Mijn gedachten dwalen uit naar mijn toekomst, telkens weer. Zou ik niet even een kijkje in de toekomst kunnen nemen? Ik ben zo nieuwsgierig, maar tegelijkertijd vind ik het mooi dat ik niet weet wat nog komen gaat . Deze reis naar de andere kant van de wereld heeft mijn ogen doen openen en dat is nou precies wat ik zo nodig had.

Lachend denk ik aan de dingen waar ik me druk om kan maken waarop de Aussies zouden zeggen: ‘no worries’. In de supermarkt vraagt de kassamedewerker aan mij hoe het met me gaat. De mensen op straat glimlachen naar me, ook al zijn we totaal vreemd voor elkaar. Ik begin me hier thuis te voelen en hoe ‘no worries’ zo op mijn zenuwen werkte in het begin, hoe meer ik het nu ga waarderen.

Mijn zondagavond eindigt met familie E. onderuitgezakt op de bank met zelfgemaakte popcorn en een goede film, juist de kleine geluksmomentjes zijn zo belangrijk en mogen nooit vergeten worden!

Proost als in Cheers!

Girls from Rome

Zoals ik al eerder heb vermeld zijn de doordeweekse dagen niet erg boeiend en moet ik gewoon werken. De weekenden daarintegen zijn vaak erg gezellig en er is altijd een reden voor een feestje, borreltje of etentje. Ik neem het jullie niet kwalijk als jullie denken dat ik zo onderhand alcoholist en zwaar nicotine verslaafd ben geworden na het lezen van mijn blogs. Het valt allemaal wel mee, ik sport bijna dagelijks, ga doordeweeks vroeg naar bed, drink bijna nooit doordeweeks en rook hooguit 4 sigaretten per dag, Oké in combinatie met alcoholische versnaperingen snel een pakje. Kan er niks aan doen, die combinatie is nou eenmaal hemels! Stoppen met roken doe ik mezelf, mijn huisgenoten en collega’s hier niet aan. Een dag geen nicotine maakt van mij een lichtgeraakte, chagrijnige huilebalk.
Het huis heeft nu echt iets huiselijks omdat iedereen elkaar nu wel kent en als ik thuis kom van werk is er altijd wel iemand met wie ik een praatje kan maken en als ik daar geen zin in hebt dan loop ik lekker door naar mijn kamer, allemaal geen probleem. De keuken is een paar weken geleden bijna afgefikt omdat iemand een pan olie op het vuur had laten staan. We hebben er een mooie BBQ voor terug gekregen en de kookgroepjes vielen uiteen. Ik bekijk het positief, want zo heb je meer vrijheid in je doen en laten. Je leert meer mensen kennen, want je kookt elke dag weer met iemand anders of je eet je vol aan sushi want dat is nog goedkoper dan een patatje oorlog in Nederland. Mijn partner in crime B. en ik houden beide van goede wijn, lekker eten en een feestje en besluiten op een zaterdag eens goed te gaan koken, wijntjes te drinken en daarna lekker te techno’en in de Chinese Laundry, want daar wordt goede techno gedraaid. Eindelijk geen David Guetta en al die andere commerciële boolshit. Met B. kan ik tot diep in de nacht staan housen, nieuwe mensen ontmoeten,op de muziek van de zwerver op Town Hall dansen en ouwehoeren! Circo Loco was ook meer dan een geslaagd festival en huisgenoot P. ging ook gezellig mee. We hebben een andere groep Nederlanders ontmoet waarmee we de hele dag hebben staan dansen op fijne techno deuntjes. Het leek net of iemand een blik met Nederlanders had opengetrokken, zoveel waren er en kreeg even het gevoel alsof we op een feestje op Woodstock stonden!

Om even in de feestsfeer te blijven zal ik meteen vertellen hoe ons Halloween feestje was. In Nederland doen we niet aan Halloween, in Australie wel en R. J. en ik zijn uitgenodigd voor een feestje bij Aussies thuis met een wel erg vreemd thema: Anything But Clothes. Ik denk meteen aan jurkjes van tape of een vuilniszak, maar dit gaat een beetje ver vinden we. We komen op het idee zelf een toga te maken van een lap stof. Het huis is op loopafstand en zo lopen er ineens drie meisjes in gouden toga's met takjes op hun hoofd over straat. Eenmaal aangekomen in het huis van T. zien we het feestje van een afstand op het balkon, maar niemand is verkleed. De collega van R. komt even later schaarsgekleed in een hawaii rokje en bloemenkrans-bh naar buiten en wij zijn opgelucht. Er loopt van alles rond, zo is er iemand als een robot verkleed, maar ook twee meisjes in vuilniszakken, een kussensloop, een beanbag en ga zo nog maar even door. Het is hilarisch en eindelijk praten we een keer de hele avond Engels en dansen we erop los door de huiskamer! We worden overgehaald het feestje bij Aussie Z. door te zetten, maar we vinden het wel welletjes geweest. Op de terugweg naar huis verzamelden we als een stel vandaaltjes een stereotoren, een pot verf, twee grote bouwborden, een videoband en wat plantjes van de straat en vonden het een leuk idee dit voor de deur van J. en F. neer te zetten. De volgende dag leek het toch niet meer zo grappig en sluipen R. en ik met capuchon en zonnebril op (er hangt een camera op de binnenplaats) naar beneden en hebben we snel al die spullen, die al klaar lagen op de grote eettafel om ter discussie gesteld te worden, ergens in een container gedumpt. Ohoh dat was weer even back to the childhood en dat mag heus wel een keer ook al ben je 23 jaar oud.

Alles went!

Sydney, September/Oktober


Mijn leven in Sydney bestaat voornamelijk uit werken van 09.00 tot 17.30 en de weekenden zijn al tot begin november volgepland. Ik sta netjes elke ochtend om half 8 naast mijn bed om vervolgens gewrapt in een handdoek op slippertjes, met mijn mandje vol doucheproducten in de hand naar de douche te sjokken. Veel mensen lopen zo te klagen over de lange wachttijd, maar ik lijk er nooit last van te hebben en daarmee is voor mij alles prima. In het begin waren er twijfels om te blijven, maar die zijn totaal verdwenen. Ik heb het naar mijn zin en ik begin mijn huisgenoten steeds beter te leren kennen. Zo was er dit weekend een festival waar we allemaal gratis heen mochten, omdat het van een Nederlandse organisatie is. De hardstyle tijd heb ik al jaren achter me gelaten, maar toch gaat er weer iets kriebelen! Lekker raveteven in Australie, dat lijkt mij wel wat. R. en ik hebben geen zin in een massale tocht naar het festival en gaan later dan de rest. We besluiten de treinreis van anderhalf uur wat leuker te maken en mixen thuis een fles sodawater met vodka. Het doet me weer denken aan de tijden van indrinken voor hockeyfeesten. Lichtelijk aangeschoten komen we aan op bestemming, semi in het oranje gekleed, want dat vindt de organisatie leuk! Eenmaal binnengekomen begin ik er echt zin in te krijgen en spring al lekker in het rond. We vinden de andere Dutchies en zo gabberen we een paar uur erop los met een blikje bier in de hand.  Ik hou het voor gezien en ga op zoek naar Australische mensen om daar eens mee op te trekken. Al gauw tref ik Aussies A. en T. en we  lopen een beetje over het festival en praten we over de Australische gabber cultuur. Het valt me op dat de mensen hier helemaal niet eng eruit zien zoals in NL weleens het geval is op dit soort feestjes wanneer er iets teveel gesnoept is. T. en ik blijven samen over en we rampetampen erop los in de techno tent, huisgenoot B. en wat andere Nederlanders hebben zich inmiddels bij ons aangesloten. Die vodka heeft mij de dansboost gegeven want ik sta te springen alsof er geen morgen meer is. Ik ben T. kwijtgeraakt en ga met de andere Nederlanders op pad. De mensen uit mijn huis ben ik al uren kwijt  en ik heb ook geen zin meer op zoek te gaan in die drukte. Zo komt aan alles een eind en zo eindig ik in een hostel op Kings Cross met wat andere Nederlanders waar nog een afzakkertje wordt genuttigd. Wat een drukte zeg in zo’n hostel! Dat beloofd wat als ik ga reizen....  De mensen uit mijn huis kijken raar op als ik met een brak, maar voldaan hoofdje in mijn eentje aan kom sjokken, maar ik heb geen kracht meer voor een afterbabbel en duik mijn bed in.

Na dit weekend moet er weer flink worden gesport en serieus stage worden gelopen. De stagiaires hebben inmiddels een echte Hollandse gang gevormd en in de pauzes en op vrijdagmiddagen hebben we grote lol op het dakterras. Zo ook die ene vrijdag, mijn baas houdt erg van feestjes en grijpt elke gelegenheid aan. Dat hebben we geweten, want na heel wat vieze champagne voelen S. T. en ik het al lichtelijk naar het hoofd stijgen. Ik vind de muziek een beetje matig en stop mijn ipod in de speakers en zo dansen we erop los in the office en op het dakterras. T. D. en ik zetten het feestje door in een paar clubs. Het was een top avond om nooit meer te vergeten, maar laten we de volgende keer iets rustiger aan doen op werk. De maandag daarna was toch een beetje beschamend binnen komen. Zo verliepen de weken erop erg rustig met hier en daar een uitschieter, maar dat moet kunnen!

Klaar voor de start

Sydney 06/09/2010

De eerste stageweek is aangebroken en ik vind het nog best spannend. Maandagochtend 7 uur gaat de wekker en R. en ik beginnen aan de douchestrijd. Angst: wachten om te kunnen douchen! We hadden er zelfs over gedroomd, ik bedoel maar. Dit valt uiteindelijk reuze mee en ik kan meteen vijf hele minuten douchen. Ik  moet natuurlijk wel sociaal blijven tegenover mijn huisgenoten. Een kwartier te vroeg sta ik voor de deur van mijn stagebedrijf, maar zo te zien is er nog niemand te bekennen. Zo kom ik er later achter dat Aussies ‘te laat komen’ niet als een probleem zien  en het ‘no worries’ gehalte  hier erg hoog ligt. Bij binnenkomst word ik voorgesteld en ik zie de vier andere Dutchies al achter hun computers zitten. Na het gesprek met  S. begrijp ik ineens wat ze bedoelde met aan je lot over te worden gelaten in dit bedrijf, want na een kort gesprek en nul uitleg mocht ik artikelen gaan schrijven en research doen. Mijn favoriete bezigheid, jaja! Gezien mijn Engels nog geen steek veranderd is vind ik het een beetje raar dat ze mij meteen laten schrijven. Mijn Hollandse directheid komt naar boven gezet en ik zeg er wat van tegen een Australische collega. Hij raakt de kluts kwijt om mijn ietwat geirriteerde reactie en geeft me een opdracht waar ik nog minder blij van word. Het begint lekker, maar ik kijk het wel even allemaal aan. Na een goed gesprek met mijn baas over mijn werkzaamheden krijg ik de taak mee te denken in een nieuw project. Dat belooft misschien toch nog een leuke stage te worden. Wat het sfeertje er lekker in houdt zijn de vrijdagmiddag borrels op het dakterras. Aussies houden van heel veel drinken en beginnen het liefst hun dag met een borrel. Na de borrel zit bij mij de feeststemming er lekker in en we vertrekken naar een club in de stad met de mensen uit het huis, lees: twintig man. Dat doet me weer denken aan die tijd van de ordinaire kroegentochten met je Nederlandse kornuiten aan de Spaanse Costa Brava. Sydney is qua uitgaan bijna niet te vergelijken met Amsterdam. Hier zitten de clubs in hotels, het is bijna in elke hippe club niet toegestaan een spijkerbroek of gympen aan te hebben en als ze vinden dat je teveel hebt gedronken ook al zat je de hele dag aan de ranja, dan kom je niet binnen. Onderweg naar de club valt het me op dat de jurkjes die de meisjes dragen in Sydney nooit te kort en de stilleto’s nooit te hoog kunnen zijn. Eenmaal binnen vloeit de sparkling wine goed en klets ik wat met mijn nieuwe huisgenoten. Die zaterdag ben ik niet veel meer waard en besluit de rest van de dag in bed door te brengen. Huisgenoten M. en B. nodigen R. en mij uit voor een BBQ aan het strand en dat hoef je ons geen twee keer te vragen. We ontvluchten het drukke huis en beginnen aan de tocht naar het strand, Bronte Beach. We belanden in een bos wat me doet denken aan het sprookjesbos in de Efteling maar dan zonder schommelende glitter elfjes. In Australië hebben ze in elk park of op het strand een openbare BBQ staan. Een ideale uitvinding! We eten, genieten van de cocktails van M. en praten aan een stuk door. De winter is nog goed aan te voelen als een rilling van de kou via mijn onderrug naar mijn nek trekt. We lopen via de beachwalk terug naar Bondi Beach met alleen de schemering van de maan als licht. Een geluksmomentje, zo kan ik het wel noemen als ik bovenaan een rots sta, waar de golven hard op slaan. Zwijgend gaan we op de rotsen zitten en dromen wat voor ons uit met alleen de ruige zee onder ons dat geluid maakt.

Twee weken alleen maar uit eten en bovengemiddeld drinken doet mijn lichaam niet veel goeds en ik besluit een hardloopschema op te stellen. R. en ik gaan ook tien lessen bikram yoga doen om eens flink te detoxen en uithoudingsvermogen te kweken. Bikram yoga is yoga maar dan in een sauna en dat anderhalf uur lang. Mijn lichaam nam dat detoxen wel erg serieus want ik ben me toch een partij ziek de volgende dag. Snotterend begin ik mijn stagedag, maar dit houd ik niet lang vol. Ik ben nooit ziek, maar blijf wel die dinsdag in bed liggen. Ik voel me donderdag weer als herboren en krijg weer zin in het weekend. De Dutchies in Australië mogen op de gastenlijst voor Defqon. 1, een hardstyle- hardcore feestje ergens buiten Sydney. Wordt vervolgd.